Καμίνι
Το Καμίνι βρίσκεται στο λαγκάδι που εκτείνεται ανατολικά των Χαλάνδρων. Οι ιστορικές πληροφορίες που υπάρχουν είναι μηδαμινές. Κάτοικοι των γύρω χωριών, Χαλάνδρων, Κεράμου και Πισπιλούντας, αναζητώντας έναν προφυλαγμένο και απάνεμο τόπο για τη δημιουργία καμινιών και την παραγωγή κάρβουνου (που ίσως να διοχέτευαν στα πλοία που περνούσαν από Αγιάσματα) εγκαταστάθηκαν εκεί και δημιούργησαν τον οικισμό. Το ημερολόγιο της Μητροπόλεως Χίου του 2003, συμπεριλαμβάνει τον Ιωάννη Κουφό (μάλλον το Κουφός ήταν παρατσούκλι) από το Καμίνι, μεταξύ των Χιωτών σφαγιασθέντων ιερέων, κατά τη σφαγή του 1822. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Ο ιερεύς Ιωάννης Κουφός ευρισκόταν στο Κάβο Μελανιός. Εκεί ενώ απήγγειλε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, εδέχθη χτύπημα στο κεφάλι από Τούρκο, προφθάνων να πει τον θυρανοίξιον του παραδείσου λόγο: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου». Με την πάροδο του χρόνου οι Καμινιώτες αυξάνονταν.
Σιγά σιγά, μιας και οι Καμινιώτες αναγκάζονταν να εκκλησιάζονται στα Χάλανδρα, γεννήθηκε η ιδέα οικοδόμησης ενός ναού. Το αίτημά τους αυτό γινόταν ολοένα και πιο έντονο. Έτσι το 1935, ξεκινάει η ανέγερση του ναού του Αγίου Μοδέστου και το Δεκέμβρη του 1944 τελέστηκαν πανηγυρικά τα εγκαίνια της εκκλησίας. Ο εορτασμός του Αγίου Μοδέστου γίνεται σύμφωνα με τοπική παράδοση στις 18 Δεκεμβρίου, και όχι στις 16 όπως ορίζει το ημερολόγιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει άλλος ναός στο νησί αφιερωμένος στον Άγιο Μόδεστο. Έτσι το εξωκλήσι αυτό είναι το μοναδικό στη Χίο και από τα λιγοστά της Ελλάδας. Κατά τη δεκαετία ’50 με ’60 ξεκίνησε για το Καμίνι η αντίστροφη μέτρηση. Οι κάτοικοι άρχισαν να μεταναστεύουν και το 1964 έφυγε και ο τελευταίος κάτοικος, ο Παναγιώτης Δοντάς. Σε ένα παραθυρόφυλλο εγκαταλελειμμένου σπιτιού γράφτηκε με κάρβουνο η επιγραφή: «το χωριό εδιάλησε το 1964» (τηρείται η ορθογραφία της επιγραφής).